Kazanie Jakubowe.

Na stronie Bractwa z Jakubowa zawisł tekst kazania, które postanowiłem wkleić poniżej. Polecam!

Kazanie wygłoszone podczas Mszy św. II Ogólnopolskiej Pielgrzymki parafii pw. św. Jakuba Starszego, Apostoła, na Jasną Górę w sobotę, 24 kwietnia 2009 r. w Kaplicy Matki Bożej, godz. 12.00.

Przewielebni Księża Proboszczowie i Wikarzy, na czele z kustoszem Sanktuarium św. Jakuba z Jakubowa – ks. kanonikiem Stanisławem Czerwińskim, – ks. proboszczem parafii św. Jakuba z Więcławic Starych koło Krakowa, wszyscy Czcigodni Księża – duszpasterze polskich bractw i parafii pw. św. Jakuba, Drodzy Pielgrzymi spod znaku św. Jakuba Apostoła, sympatycy Drogi Jakubowej – szlaków św. Jakuba wiodących do Santiago de Compostella, – kochani uczestnicy II Ogólnopolskiej Pielgrzymki Parafii św. Jakuba Starszego do Matki Bożej Częstochowskiej, Królowej Pielgrzymów.

Wyruszyliście w drogę pielgrzymkową na Jasną Górę. Wyruszyliście, aby tu na Jasnej Górze poprzez znak jasnogórskiej Ikony spotkać sie z Maryją, Przewodniczką i Królową Pielgrzymów. Przybyliście tu, aby dzięki Matce Pana lepiej w swoim życiu ujrzeć jej Syna – Jezusa. Jezusa, za którego wezwaniem poszedł Jakub Apostoł. Jezusa, któremu usługiwała i towarzyszyła także Salome, matka powołanego Jakuba. Przybyliście zatem, aby w duchowym doświadczeniu pielgrzymowania, znaleźć się dziś w bliskości św. Jakuba Apostoła jako wielka 'rodzina Jakubowa’. Przybyliście na tę ogólnopolską pielgrzymkę, aby przez nią podążyć duchowo także do grobu św. Jakuba. Aby wspomnieć na cel pielgrzymowania – katedrę w Santiago de Compostella, gdzie w krypcie pod głównym ołtarzem złożone spoczywają relikwie św. Jakuba Apostoła. Przez swoje pielgrzymowanie wpisujecie tym samym Jasną Górę po raz kolejny w polską drogę pielgrzymowania do grobu św. Jakuba. Miejsca, które już od jedenastu wieków stanowi centrum pielgrzymkowe ludów Europy. A znak którego – muszla, widnieje od roku 1723 we wspaniałej głównej bramie wiodącej do głównego polskiego sanktuarium na Jasnej Górze, bramie Jerzego Lubomirskiego. W czerwcu zeszłego roku, po raz pierwszy przybyliście na Jasną Górę jako ogólnopolska Pielgrzymka Parafii pod wezwaniem św. Jakuba Apostoła. W całej Polsce były wówczas 153 parafie, które miały za patrona św. Jakuba Starszego. Jako dar pielgrzymi złożyliście wówczas Matce Bożej pozłacaną muszlę – symbol pielgrzymujących do grobu św. Jakuba w Santiago de Compostella. Organizator i pomysłodawca pielgrzymki ks. Stanisław Czerwiński, proboszcz i kustosz parafii św. Jakuba w Jakubowie k. Głogowa w woj. dolnośląskim wyjaśniał: „Chcemy organizować się i jednoczyć we wspólnym ożywianiu kultu świętego Jakuba”. W Jakubowie znajdują sie relikwie Apostoła, przywiezione cztery lata temu z Rzymu. Relikwie świętego mają także parafie w Więcławicach Starych pod Krakowem i zawędrowały one aż nad Bałtyk do Łeby (Santiago de Łeba). To w czasie zeszłorocznej pielgrzymki miało miejsce poświęcenie figury św. Jakuba, Apostoła. 10 lat temu z Santiago de Compostela, do parafii w Łebie, została przywieziona figura św. Jakuba. Powstała też idea, aby kopie tej figury znalazły się we wszystkich parafiach pod wezwaniem tego świętego w Polsce. Pierwsza z nich trafiła do sanktuarium w Jakubowie na Dolnym Śląsku. Jakże umacniającym, na tej drodze naszego podążania ku Jezusowi, drodze naszego życia, jest to dzisiejsze przeżycie – odnaleźć się na tej pielgrzymce. Odnaleźć się w bliskości wiary Apostołów Jezusa. Znaleźć się dzięki wierze jednego, apostolskiego Kościoła wśród samych początków Kościoła – Apostołów Jezusa, którzy na przedzie wszystkich słuchających, szli za Nim, swoim Mistrzem i Nauczycielem. Być w bliskości Pana przy Jego Matce, Maryi. Być razem jak Apostołowie Jezusa. Słuchać wszystkiego tego, co nauczają Apostołowie Jezusa. Żyć dzień po dniu taką wiarą, jaką żyli Jego Apostołowie. Jesteśmy więc tak blisko Jezusa, kiedy razem modlimy się w Jego imię , bo On powiedział . „gdzie dwaj lub trzej zgromadzeni w Imię moje, tam Ja jestem”. I to jest to dzisiejsze przeżycie szczególnej łaski Jezusa Zmartwychwstałego – Jezusa, który żyje i jest z nami. Przeżycie przez nas tajemnicy, której upływający czas ani nie niszczy, ani nie zmienia. Taka jest treść przeżycia naszej duchowej jedności z Apostołem Jakubem, jedności w wierze Apostolskiej ze świadkiem chrześcijaństwa u jego początków, naszej jedności na modlitwie z Najśw. Maryją, Matką Jezusa w jasnogórskim wieczerniku. Jest to wreszcie przeżycie eucharystycznej Obecności samego Jezusa – Pan zatem dał nam tę łaskę – zachowajmy ją i strzeżmy wszyscy tego daru i skarbu wiary! Jakże szczęśliwe jest więc dla nas to dzisiejsze spotkanie z Apostołem Jezusa – Jakubem. Tym uprzywilejowanym Jakubem, który jest przy Jezusie w najważniejszych momentach jego ziemskiego życia. Jakubem, który wszedł za Jezusem do domu Jaira, by tam ujrzeć moc słowa Pana Jezusa i niebywałe wskrzeszenie córki przełożonego synagogi Jaira; – tym Jakubem, który zobaczył na własne oczy, osobiście doświadczył nadzwyczajnego wydarzenia – obfitości cudownego połowu i sieci pełnych ryb, – tym Jakubem, który ciesząc sie szczególnym zaufaniem Pana, poszedł za Jezusem aż na sama górę Tabor, by tam przeżyć tajemnicę Jego przemienienia – widzi blask boskości i chwały Pana; – tym Jakubem, którego nogi Pan obmył i który dzieląc z Jezusem chleb na uczcie w Wieczerniku, wszedł też z Nim w ciemną noc czuwania w ogrodzie Ogrojca-Getsemani na górze Oliwnej, by tam zobaczyć jak Jezus rozmawia z Ojcem, by ujrzeć Jego agonię przed męką – widzi uniżenie i posłuszeństwo Syna Bożego. Apostołowie Jezusowi – wśród nich tak bliski nam św. Jakub Apostoł – szli więc za Chrystusem po Jego drodze, dojrzewali w wierze, aż On sam stał się ich Drogą. Doświadczali wyborów w obecności Jezusa, aż On sam stał się ich jedyną Prawdą. Dzień pod dniu dzielili życie Jezusa, aż On sam stał się w pełni ich Życiem. Taką moc ma łaska Jezusa Chrystusa, tak przemienia miłość Jezusa! I właśnie im – apostołom Jezus powierzył depozyt prawdy, który pozostaje zawsze żywy dla dobra całego Kościoła. Apostołowie – a wśród nich i Jakub – Oni już na wieki są bezpośrednimi świadkami wiary w Jezusa i wiary danej Jezusowi. A wśród tych powołanych przez samego Pana jako Dwunastu, jest i nasz Jakub Apostoł. Ten, którego życie dla Chrystusa umacnia nas dziś w wierze w Chrystusa i uczy miłości do Pana. Ten, który sam należąc do Chrystusa, przypomina i nam – „należycie do Chrystusa”! Apostoł Jakub – przyglądamy się tej postaci z każdym dniem coraz uważniej. Widzimy jak On, syn rybaka Zebedeusza wraz ze swym bratem Janem, późniejszym Ewangelistą, zostawił wszystko co miał nad jeziorem Tyberiadzkim w Galilei, i nie tylko znad brzegu jeziora przyszedł do Jezusa, ale i za Nim poszedł. On, rybak zajęty swą codzienną praca, zarzucający sieci i naprawiający je, poszedł za Jezusem! Poszedł jak jego brat Jan, jego wspólnik Piotr. Poszedł jako jeden z 12. przez Jezusa powołanych i wybranych, bo oczekiwał go inny połów – „Pójdźcie za Mną, a sprawię, że staniecie się rybakami ludzi” (Mt 1,17, Mt 4,19). Jakub, syn Zebedusza, posłuszny wezwaniu Chrystusa, należy odtąd do grona 12 Apostołów, należy do Kolegium 12 Apostołów. Związał swój los z Jezusem, by spełniać zadania powierzone mu przez Jezusa. „I ustanowił Dwunastu, aby Mu towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki i by mieli władzę wypędzać złe duchy. Ustanowił więc Dwunastu.” (Mk 3, 13-16). Ewangelizacja jest zatem głoszeniem tego, czego się samemu doświadczyło i zapraszaniem do wejścia w tajemnicę wspólnoty z Jezusem (1J 1,3). Apostoł Jakub – poznajemy go coraz lepiej. U początku swojego pontyfikatu, jego postać przybliżył nam papież Benedykt XVI. W cyklu środowych katechez wygłoszonych w 2006 roku, poświęconych początkom Kościoła, papież Benedykt XVI jako „Piotr naszych dni” mówił o tym, jak u progu trzeciego tysiąclecia, za pośrednictwem apostoła Jakuba, dojść możemy do spotkania z samym Chrystusem. Papież mówił, czego może nas nauczyć św. Jakub Starszy: „Święty Jakub może więc nauczyć nas wielu rzeczy: gotowości przyjęcia powołania przez Chrystusa, także wtedy, gdy wymaga od nas pozostawienia „łodzi” naszych ludzkich zabezpieczeń; entuzjazmu w naśladowaniu Go na drogach, które On nam wskazuje na przekór naszym iluzorycznym roszczeniom; dyspozycyjności i odwagi w dawaniu Mu świadectwa – jeśli trzeba – aż do najwyższej ofiary z własnego życia” – nauczał papież Benedykt XVI. Z kart Nowego testamentu poznajemy też, że Apostoł Jakub prawdę o tym wszystkim, co Chrystus mówił i czynił, następnie przekazywał – już jako zwierzchnik – całej wspólnocie Kościoła w Jerozolimie. On odważnie mówił o Jezusie tym wszystkim, którzy chcieli o Nim słuchać na terenie Judei, mówił o Jezusie nawet w świątyni Jerozolimskiej. I takim – mężnym, odważnym, jednoznacznym było to Jego głoszenie Ewangelii, jako pierwszego biskupa Jerozolimy. Jakub napełniony Duchem Świętym, chciał głosić Dobrą Nowinę o Jezusie Chrystusie wszystkim narodom i aż po krańce ziemi. „Idźcie i głoście światu Ewangelię” – apostoł Jakub wierny był temu nakazowi misyjnemu Jezusa Chrystusa. Późniejsza tradycja, sięgająca Izydora z Sewilli, mówi o pobycie Apostoła w Galii, krańcu Imperium Rzymskiego, współcześnie terenów dzisiejszej Hiszpanii. Dlatego w sztuce chrześcijaństwa przedstawia sie do dziś św. Jakuba jako pielgrzymującego Apostola. Najdawniejszy indywidualny wizerunek św. Jakuba – mozaika z VI wieku w kościele s. Vitale i kaplicy arcybiskupiej w Rawennie ukazują nam św. Jakuba jako apostoła w wieku dojrzałym, z długą, ciemną brodą, odzianego w togę, z bosymi stopami, ze zwojem pisma lub księgą – Biblią w dłoni. Później, od XIII wieku zwłaszcza wzdłuż tras pielgrzymkowych, które wiodły do Santiago de Compostella w Hiszpanii przedstawia sie św. Jakuba Apostola w stroju pielgrzyma, ze zwojem, z kijem pielgrzymim, z torbą podróżną, z różańcem, w kapeluszu chroniącym przed upalnym słońcem, z sakwą lub butelką na wodę dla ugaszenia pragnienia, z zawieszona na piersi, kiedy indziej nad czołem lub wyszytą na płaszczu podróżnym muszlą jako znakiem prowadzącym pielgrzyma do celu. To Jakub Apostoł, prawdę wszystkich słów, uczynków Jezusa, prawdę o Nim jako oczekiwanym Mesjaszu, Synu Bożym, Panu i Zbawicielu, a więc prawdę wiary jako pierwszy z 12 apostołów Jezusa poświadczył największym świadectwem – oddaniem własnego życia, własną śmiercią męczeńską. Cóż za męstwo wiary i jakże wielką musiało być oddanie Jakuba dla Pana! To oddanie życia dla Pana, zakończone ścięciem za Heroda Agryppy ok. 44 roku, uwieczniają nam także przedstawienia św. Jakuba jako mężnego obrońcy wiary, czy znów kiedy indziej przedstawiają Go też z mieczem, którym został ścięty, trzymanym w dłoni. Od wieków, po Ziemi Świętej z Jerozolimą, po Rzymie z katedrą św. Piotra, to Santiago de Compostella z grobem św. Jakuba, jest trzecim sanktuarium chrześcijaństwa. Znak muszli św. Jakuba /viejry/ i niezwykłych szlaków nazywanych camino, które wiodą do grobu św. Jakuba Starszego, Apostola, do Santiago de Compostela w Galicji nad Atlantykiem, już od ponad 1000 lat mówi nam o wędrówce pielgrzymów. Faktycznie, nawet to pielgrzymowanie od stuleci do Santiago to swoisty fenomen pobożności. A przez to pielgrzymowanie ludzie chcą zbliżyć się ku Bogu, pojednać ze światem i znaleźć wewnętrzne ukojenie. Już od IX wieku szlaki tego pielgrzymowania łączą też wszystkich chrześcijan we wspólnocie chrześcijańskiej Europy. Łączą one bardziej i mocniej niż nowoczesne autostrady, porozumienia co do węgla, stali, waluty lub polityczno-militarne sojusze. Znak gwiazd znad pola św. Jakuba (campus stellae – pole gwiazdy), promieniuje wciąż blaskiem dla tych wszystkich, którzy szukają Słowa Życia wiecznego. Jakub, apostoł Jezusa, „błyszczy jak gwiazda pierwszej wielkości w dziejach Kościoła”. Przypomniał o tym Jan Paweł II w podstawowym dokumencie dla jednoczącej się Europy. 9 XI 1982 roku, Ojciec Święty Jan Paweł II ogłosił w Hiszpanii, w Santiago de Compostela, Akt Europejski, który stał się ideową podstawą dla dążeń do zjednoczenia Europy. Papież wskazał w nim na chrześcijańskie korzenie wszystkich narodów i krajów naszego kontynentu. Unia Europejska uznała szlak do Santiago de Compostela za najważniejszy oraz wezwała wszystkie rządy i instytucje do jego popularyzacji. Papież z Polski mówił m.in.: „Dlatego ja, Jan Paweł, syn polskiego narodu, kieruję do ciebie, stara Europo, wołanie pełne miłości: Odnajdź siebie samą! Bądź sobą! Odkryj swoje początki. Tchnij życie w swoje korzenie. Tchnij życie w te autentyczne wartości, które sprawiały, że twoje dzieje były pełne chwały, a twoja obecność na innych kontynentach dobroczynna. Inne kontynenty patrzą na ciebie i spodziewają się po tobie tej samej odpowiedzi, jaką święty Jakub dał Chrystusowi: „Mogę”. Zachęcam gorąco do odczytywania sobie pełnego tekstu tego wiekopomnego drogowskazu papieża Jana Pawła II – 'Aktu Europejskiego Santiago de Compostella’ z 1982 roku. Potrzebujemy bowiem do pełnego życia wciąż słów dających życie, jako pielgrzymi przez ziemię potrzebujemy wody żywej. Potrzebujemy jako pielgrzymi pić ze źródła wody życia. W katedrze w Compostelli, w krypcie na podstawie ołtarza na którym spoczywają relikwie św. Jakuba odnajdujemy przedstawienie symboliczne – ptaki pijące z kielicha. To użycie symboli: kielich, ptaki, zobrazowanie pragnienia, o czymś chce nam powiedzieć. Genialne, jak mimo upływu tylu wieków, sztuka chrześcijańska przy pomocy prostych symboli płaskorzeźby na ołtarzu w krypcie św. Jakuba potrafi nam wciąż przybliżać tajemnicę słów Jezusa wypowiedzianych w Wieczerniku: „Bierzcie i pijcie, to jest kielich Krwi mojej”. Jak symbole te ukazują los wyznaczony człowiekowi i wspólnotę uczty Eucharystycznej – „Kielich, który ja mam pić, i wy pić będziecie”. Umieszczenie tych symboli na sarkofagu męczennika Jakuba mówi o kielichu eucharystycznym, wyraża wiarę w Eucharystię, obrazuje męczeństwo i jest zapowiedzią udziału w owocu Męki Pańskiej. W tym, że łaska zbawienia wiecznego, wieczna szczęśliwość staną się udziałem męczennika. Szczęśliwi możemy być, ze pod Jakubowym znakiem wiedzie nas do Pana szlak naszej wiary, droga naszego życia! Przydaje także optymizmu, ze oznakowania szlaków Jakubowych widoczne stają się na nowo w Polsce, że odżywa ta wiekowa tradycja, że pojawiają się wzdłuż i wszerz Polski wyznaczania na nowo szlaków wiodących do grobu św. Jakuba. Raduje nas, ze europejskie spotkanie czcicieli św. Jakuba odbędzie sie w Watykanie, ze w przyszłym roku – w Roku Jakubowym 2010, zorganizowane zostanie światowe spotkanie w Santiago de Compostela. Że aktywnie bierze w tym udział Bractwo Jakubowe i młodzież, która już interesuje się spotkaniem w roku 2011 podczas Światowego Dnia Młodzieży w Madrycie, w Hiszpanii, w kraju, którego patronem jest św. Jakub Apostoł. Przyzywamy dziś w różnych naszych potrzebach orędownictwa św. Jakuba Apostoła. Bo z pokolenia na pokolenie, przyzywamy wstawiennictwa tego świętego. I przekonujemy się o żywionych w ciągu wieków świadectwach Jego orędownictwa za nami. Zapisem ikonograficznym tej pamięci i wdzięczności pozostają szczęśliwie ocalałe zabytki sztuki rozsiane w całej Europie. Tak np. w kościele pw. św. Jakuba w Nysie na Śląsku, jest olejny obraz na płótnie z r. 1679 przypisywany Giacomo Scianzi, obraz, który dawniej był w barokowym ołtarzu głównym – przedstawia on 'Ocalenie Nysy za wstawiennictwem św. Jakuba i Mikołaja’. Drodzy Bracia i Siostry – pielgrzym, który kończy swoją drogę w Santiago de Compostella, kiedy już szczęśliwy dotknie 'kolumny pielgrzymów’ mówiąc – 'ja dotarłem tu bezpiecznie’, ujrzy nad głównym ołtarzem figurę postaci św. Jakuba Apostoła zasiadającego na tronie. I kończąc swoją pielgrzymkę, podchodzi do niej, całuje skraj drogocennego płaszcza z figury Apostoła i zazwyczaj wtedy też kładzie swoje ręce na ramionach Jakuba – uświadamia sobie, że odtąd to on zostaje posłany, że to on będzie kontynuował dzieło Jakuba Apostoła, że to on będzie dalej pełnił misję głoszenia prawd wiary chrześcijańskiej. Jaaqob – z hebrajskiego znaczy – „niech Bóg strzeże”! I chociaż niektórym dopowiem jeszcze. „Buen camino”! Amen.